Tante Nella was de oudste uit het gezin van 10 kinderen.
Ze is uiteindelijk, wat betreft de bereikte leeftijd, ook het oudste van iedereen geworden.
Ze was een heel intelligente vrouw, die veel meegemaakt heeft, veel gereisd heeft en ook een breed scala aan interesses had. Bovendien had ze belangstelling voor iedereen. Een vrouw verder met een sterk geheugen.
Een “breekpunt” in haar leven is toch wel het overlijden van haar man, onze ome Pierre geweest. Toen ome Pierre de laatste jaren steeds meer met zijn gezondheid begon te sukkelen en zijn geheugen wat slechter werd, stond tante Nella hem op alle gebied heel sterk bij. Alles deed ze voor hem. Maar na zijn overlijden werd ze zelf toch wel kwetsbaarder. Nooit zal ik vergeten de dag van de begrafenis van ome Pierre. Ome Pierre werd begraven op vrijdag 4 november 1988. Die dag lag tante Nella zelf in het ziekenhuis. Voor de begrafenis mocht ze opgehaald worden om aan de begrafenis zelf deel te nemen, maar na de begrafenis moest ze weer terug naar het ziekenhuis. Toen Tonny en ik later op de dag, aan het begin van de avond haar in het ziekenhuis nog even gingen opzoeken, “brak” ze ineens.
“Ik heb een mooi leven met Pierre gehad, ik mag niet klagen. We zijn heel gelukkig samen geweest. Maar toch…. Toch heb ik altijd iets gemist……En ik weet dat we laat getrouwd zijn en deze wens ook niet meer mogelijk was, maar ik heb altijd en vandaag heel sterkt, erg gevonden dat we zelf geen eigen kinderen hebben gekregen. Ik heb zo vaak geholpen met kinderen op de wereld te zetten of als kraamhulp geholpen bij jonge gezinnen, maar het niet hebben van een eigen kind doet gewoon pijn”.
“Maar ja, niet klagen maar dragen”, was vervolgens haar lijfspreuk. En ze ging hierna weerterugblikken op de dag. Dat het toch een mooie uitvaartdienst was geweest. Een uitvaartdienst van “haar Pierre” die ze al lang kende en waarop ze pas op latere leeftijd, ze was toen al 57, op 31-8-1960 is getrouwd.
Tante Nella en ome Pierre hadden toen dus al feitelijk een heel leven achter zich.
Tante Nella zelf is medio juli 1927 als leerling kraamverpleegkundige gaan werken in de vroedvrouwenschool in Heerlen. Ze was er intern. De vroedvrouwenschool zelf was een heel nieuw gebouw en werd in 1923 geopend door onze toenmalige koningin Wilhelmina.
Tante Nella had zelf persoonlijk een heel goed contact met de toenmalige directeur dhr. C (Clemens) Meuleman. Ze heeft hier gewerkt t/m 29 juli 1928.
Op 4 augustus 1928 trad tante Nella als kraamverpleegster in dienst bij het “Wit Gele kruis” inNijmegen.
In eerste instantie ging ze er in een pension ( “in de kost”) wonen bij de familie Welling. Zij woonden in de Regentessestraat 29 in Nijmegen. In juli 1931 is ze vervolgens verhuisd naar de St. Annastraat 93 in Nijmegen. Op 18- 8-1937 werd ze benoemd tot hoofdverpleegster als opvolgster van het toenmalige hoofd zuster Smulders. Tante Nella werd zeer gewaardeerd als kraamverpleegster die later dus ook leiding gaf aan diverse andere verpleegsters. Maar buiten dat maakte ze zich ook heel erg verdienstelijk met het geven van moedercursussen.
Overigens verplaatste tante Nella zich in die tijd op een heel moderne manier, want behalve het feit dat ze al een auto had, reed ze ook op de motor. Super toch.
En het motor rijbewijs had ze ook nog toen ze al ruim 80 jaar was.
Op 3-8-1953 werd tante Nella, bij haar 25 jarig jubileum, vereerd met het “Kruis van Verdienste” van de Nationale Federatie van het Wit Gele Kruis.
Na haar huwelijk met ome Pierre verhuisde tante Nella weer terug naar de gemeente Broekhuizen en ging er wonen aan de Kerkstraat 8 te Broekhuizenvorst. Aan deze woning vastgebouwd lag de toenmalige Boerenleenbank waar ome Pierre de hoofdkassier van was. Tot de opening van dit nieuwe kantoor van de Boerenleenbank was de bank gevestigd (van 1943 tot 1959 ) in een opkamertje van het pand, gelegen aan de Kerkstraat 38 te Broekhuizenvorst.
Het zgn. “opkamertje van Pierre” was bij veel inwoners van Broekhuizen en Broekhuizenvorst een begrip. Het pand aan de Kerkstraat 38 was eigendom van de fam. Jenniskens. In 1966 werd het door ome Pierre gekocht en is hij er in april van dat jaar met tante Nella gaan wonen.
Ome Pierre zelf heeft heel veel verdiensten gehad voor de gemeenschap in Broekhuizenvorst en voor de kerk aldaar en is lang actief bij het zangkoor geweest en lang lid van het St. Antoniusgilde geweest. Behalve dat hij kassier was voor de Boerenleenbank, was hij ook zaakwaarnemer voor de LLTBafd. Broekhuizen en Broekhuizenvorst. Verder was hij ook zeer actief binnen het verenigingsleven. Zo was hij onder meer oprichter en actief lid van de voetbalvereniging Excelsior, secretaris van de fanfare van Broekhuizenvorst en Ooijen en secretaris van het kerkbestuur. Van de kerk ontving hij hiervoor op 7-2-1976 de pauselijke onderscheiding “Pro Ecclesia et Pontifice”.
In januari 1989 is tante Nella verhuisd naar Berkele Heem in Horst. Hier heeft ze nog vele jaren heerlijk genoten van haar oude dag. Deze tijd herinneren we ons vooral aan de verhalen die ze toen vertelde. Haar geheugen was nog heel goed en ze genoot ervan als we oude foto’s meenamen om samen te bekijken. Vertellen kon ze goed.
Het verhaal rond de geboorte van tante Clara vond ze heerlijk om te vertellen. Vooral naar mij toe, omdat mijn vader daar “een rol in speelde”.
Zoals we weten is tante Clara geboren op 6 december 1917. Het was een jaarlijks gebruik dat zij als kinderen bij opa en oma Freulich in Broekhuizenvorst Sinterklaasavond of Sinterklaasdag cadeautjes gingen halen. Die dag, 6 december 1917, mochten ze, beter gezegd moesten ze, zelfs blijven middageten. Vader kwam later iedereen zeggen dat ze naar huis mochten komen, want St. Nicolaas had net voor de middag een kindje gebracht.
Stel je voor, Nella, Anna, Mien, Chrit, Jeu, Maria, samen in een drafje naar huis. En Sjaak (mijn vader dus), toen nog net geen twee jaar, werd gedragen door Nella, want anders duurde het veel te lang. “Heb ik jouw vader de hele weg gedragen”, zei ze dan heerlijk lachend.
Na verloop van tijd in Berkele Heem werd haar gezichtsvermogen echter steeds minder. Maar ook die beperking accepteerde ze, want nog steeds was haar lijfspreuk: “Niet klagen maar dragen”. Haar tot dan nog steeds ijzersterk geheugen begon echter ook steeds meer na te laten. Toen daar vervolgens nog wat meer gezondheidsproblemen en ongemakken bij begonnen te komen, is ze uiteindelijk overgeplaatst naar de verpleeg kliniek Elzenhorst. Hier hebben ome Jeu en tante Nella nog een tijdje samen gewoond. Uiteraard wel op verschillende kamers.
Ruim één jaar na ome Jeu is tante Nella op 12 juni 1998 daar overleden.
Bj het uitzoeken van tante Nella en ome Pierre bleek dat deze een aantal generaties terug dezelfde voorouders hadden.
Foto’s